OMDAT IC VLAEMINCK BEN. !!!! UITVERKOCHT

Roger de Vlaeminck. Omdat ic Vlaeminck ben.

Hoe vaak bewierookten kopstukken van het gesproken en geschreven woord hem niet? Evenveel werd hij verketterd door de supporterclans van zijn tegenstanders. Men was voor of tegen. Niet in het minst omdat hij geen blad voor de mond nam over wielercollega’s en ze vaak met open vizier bestreed. Maar iedereen was eensgezind in de bewondering van Rogers houding op de fiets. De manier waarop Roger zijn stuur vasthield, de haakse elleboogstand, de evenwijdige houding van zijn ranke bovenlijf met de fietsbuis, maakten van deze atleet een esthetisch genot.

Dit rijk geïllustreerde boek omvat twee grote delen. De leidraad van het eerste deel bestaat uit een chronologisch overzicht van Rogers veelzijdige carriëre op de weg, op de baan en in het veld, en dit van bij de onderbeginnelingen in 1964 tot zijn definitieve afscheid als prof in 1988. Dit verhaal wordt opgesmukt en afgewisseld door aparte topics. Zo hebben we extra aandacht voor zijn grootste triomfen als prof en vertolken vrienden en collega-tegenstanders van weleer hun mening over De Vlaeminck. Om af te sluiten lichten we Rogers erelijst door vanuit verschillende invalshoeken.
In het tweede deel van het boek kijken we vanuit het heden op diezelfde feiten terug. In 'Onthullende herfstbabbels' neemt Roger geen blad voor de mond. Hij typeert zijn tegenstrevers van toen en licht een tip van de sluier over het wielrennen van zijn tijd. Daarnaast diepen Rogers vader en broer, vrienden en kennissen, ploegleiders, ploegmaten, ploegarts, manager en zijn toptegenstanders van weleer hun belevenissen met Roger op. Een heel aparte plaats neemt het getuigenis van Georges Debbaut in. Voor de eerste keer doet Roger persoonlijk zijn volledig oefenschema uit de doeken. Nog steeds een must voor elke trainer en wielrenner!

In 1997 werd Roger De Vlaeminck vijftig! De Eecloonaar greep deze gebeurtenis aan om met een uniek boek uit te pakken over de wielerexploten van "le gitan". Roger blijft de massa boeien. Al heeft hij zich stilaan wat leren te beheersen, nog steeds is hij geen diplomaat. Gelukkig, want kleurrijke figuren als Roger hebben de maatschappij, de sport en vooral het wielrennen broodnodig. Als renner was De Vlaeminck een geweldig atleet, knap, veelzijdig begaafd, handig en behendig.
De wielerliefhebbers stonden op de toppen van hun tenen wanneer hij in de afzink van de Poggio demarreerde, wanneer hij in de hel van Paris-Roubaix zijn duivels ontbond, wanneer hij de Muur, de Kemmel en de Koppenberg opsnelde, wanneer hij in de veldritputten een zoveelste 'gat' sloeg, of wanneer hij als een sierlijke hinde op de wielerbaan zoefde.

'Toen Roger De Vlaeminck 5 jaar was, was hij een klein kind.
Nu is hij de 50 gepasseerd en een groot kind.
Het is de belangrijkste reden waarom ik hem zo graag zie. Een man van een dikke 50: saaie piet! Maar Roger De Vlaeminck niet!
En hij heeft natuurlijk nog meer kwaliteiten: hij is rechtuit, eerlijk, loyaal, goedlachs, lief, teder, eergevoelig, knap, aantrekkelijk, goede smaak, sensueel, houdt van dieren en een aantal mensen.
Bovendien is hij niks verouderd, nog altijd even snel, zwart van haar, strak van huid, soepel als een veulen, en verstandig genoeg om niet alles te geloven wat gedrukt staat.'