TWEEENTWINTIG KERELS. VAN HIGHBURY VIA BOSK NAAR SAN SIRO.

Op duizenden velden hollen wekelijks tweeëntwintig kerels achter een bal. Bloedserieus. Fanatiek. Ze krijgen schoppen, lopen blessures op, raken verhit, ondergaan vernederingen, worden bespuugd, incasseren frustraties, verkeren buiten zinnen en snakken naar adem. Met grote regelmaat komen bijna zesentwintigduizend mensen naar de eredienst in de tempel van Abe Lenstra - méér dan er in het dorp Heerenveen wónen. Op 7 juli 2006 keken wereldwijd anderhalf miljard mensen op hetzelfde moment naar de WK-voetbalfinale tussen Italië en Frankrijk. Anderhalf miljard! Na het laatste fluitsignaal van scheids Elizondo stroomde de braakliggende zandvlakte van het Circus Maximus in een mum van tijd vol. Meer dan een miljoen uitzinnige Romeinen gingen er uit hun dak. Dat gebeurt terwijl we allemaal weten, zouden kunnen weten, dat het leven niet veel meer is dan een kortstondig potje tegenstribbelen tegen de eeuwigheid. Een beetje zinloos protesteren tegen het oneindige niets. Met al dat voetballen wordt geen enkel doel gediend. Al dat gehol en gedraaf leidt tot niets. Nooit is bewezen dat je van sporten langer zou leven. En al zou het zo zijn, je hebt de gewonnen tijd doorgebracht met sporten.''