Yvonne van Gennip. Winterkoninkje.

Er waren tijdens de Spelen in Calgary (1988) twee sporters die drie gouden medailles wonnen. De Fin Matti Nykänen en de Nederlandse Yvonne van Gennip. Natuurlijk, Alberto Tomba, Freni Schneider, Gunde Swan en Tomas Gustafson bliezen met twee keer goud ook behoorlijk in de bus. Maar Nykänen en Van Gennip waren de koning en de koningin van de Spelen. De Haarlemse kon daarmee worden toegevoegd aan de Nederlandse erelijst van grootste (olympische) sporters aller tijden die tot dan toe uit slechts twee namen bestond: Fanny Blankers-Koen en Ard Schenk. En die waren bij leven al eeuwig onsterfelijk.
Precies een jaar eerder in West Allis, tijdens het tournooi om het wereldkampioenschap allround voor dames en later in het seizoen bij de recordwedstrijden in Heerenveen, kondigde zich de definitieve doorbraak van Yvonne van Gennip al aan. Maar de mensen die toen voorspelden dat Van Gennip gouden medailles zou gaan halen op de Winterspelen, werden met een meewarige blik aangekeken. Toch behoorde DDR-coach Rainer Mund tot die voorspellers. En juist hij had het twaalf maanden later in Calgary erg moeilijk met de ontketende Haarlemse, die na een rampzalige aanloop uit de as herrees en Mund's blauwe trein aan de voet van de Rockies drie keer goud door de neus boorde.
De Nederlandse aandacht ging in Calgary in eerste instantie uit naar de mannen. Die hadden de meeste kans op eremetaal, zo wisten de kenners. Het vrouwen-bolwerk uit de DDR, met de schier onaantastbare Karin Kania en haar schaduw Andrea Ehrig, waren immers al jaren haast niet te kloppen. Maar zij die dachten dat na het mannengeweld het sportieve spektakel in de Olympic Oval als een nachtkaars zou uitgaan, zaten er helemaal naast. De laatste dagen van de Winterspelen in Calgary was 'ijzige' Yvonne oorzaak van een pandemonium. Een pandemonium die deze biografie 'Winterkoninkje' rechtvaardigt, want Yvonne maakte zich in Calgary in drie dagen onsterfelijk.